سجادی، سیدجعفر (اصفهان ۱۳۰۳ ـ۱۳۹۲ش)؛ فرهنگ معارف اسلامی؛ تهران؛ انتشارات دانشگاه تهران؛ 1373:
إِبراء- (اصطلاح فقهى است) و برى كردن و مبرا دانستن ذمه مديون است از ديون او و «هو اسقاط ما فى ذمة الغير من الحق» است و چون اسقاط حق است و نقل ملك نيست قبول مديون شرط نيست و از ايقاعات است (از شرح لمعه ج 1 ص 231. الفقه على مذاهب الاربعة قسم معاملات ج 3 ص 12) در كتاب كليات حقوقى آمده است:
ابراء اسقاط حقى است كه شخص بديگرى دارد و وقتى حق ساقط گرديد ديگر برنمى گردد. بنا بر اين فسخ و اقاله در ابراء جارى نيست.
ابراء ايقاع است نه عقد پس حاجت بايجاب و قبول ندارد مگر وقتى كه بطريق صلح واقع شده باشد.
متعلق ابراء بايد حق ثابت محققى باشد و شامل ما بعد نخواهد شد (كليات حقوقى ص 227)
همچنین ببینید
لغت نامه: وجود
فاضل تونی، محمدحسین (تون ۱۲۵۱ـ تهران ۱۳۳۹ش): حقيقت وجود گاه به معناى مصداق مقابل مفهوم …