یک کرم چاله یک مسیر فرضی از میان فضا-زمان است که میتواند میانبری برای طی مسافتهای طویل در جهان خلق کند. کرم چالهها توسط نظریهی نسبیت عام اینشتین پیش بینی شدهاند.
تئوری کرم چالهها
در سال 1935، آلبرت اینشتین و ناتان روزن از نظریهی نسبیت عام استفاده کردند تا وجود پلهایی را در فضا-زمان پیشنهاد دهند. این مسیرها “پلهای اینشتین-روزن” ویا “کرم چالهها” نامیده شدند که دو نقطهی متفاوت در فضا-زمان را به هم وصل میکردند. در واقع، کرم چالهها میانبرهایی ایجاد میکنند که منجر به کوتاه شدن فاصله و زمان سفر میشود.
کرم چالهها دو دهانه دارند که با یک گلوگاه به هم متصلاند. دهانهها کروی شکل بوده و گلوگاه میتواند به شکل یک کشیدگی مستقیم و یا پیچ خورده باشد که البته نوع پیچ خورده مسیر طولانیتری را ایجاد میکند.
در واقع نظریهی نسبیت عام اینشتین وجود کرم چاله ها را با استفاده از روابط ریاضی پیش گویی میکند اما تا به حال هیچ کرم چالهای مشاهده نشده است. کرم چالههایی که جرم منفی دارند با تغییری که گرانش آنها روی مسیر نور ایجاد میکند قابل شناسایی خواهند بود.
برخی از حلهای نظریهی نسبیت عام کرم چالههایی را پیش گویی می کنند که دهانهی آن ها از سیاه چالهها ساخته شدهاند. با این وجود، یک سیاه چالهای که به طور طبیعی ساخته شده به خودی خود کرم چالهای تولید نمیکند.
از میان کرم چالهها
داستان های علمی تخیلی مملو از حکایتهای سفر از میان کرم چالهها است. اما حقیقت چنین سفرهایی بسیار پیچیده است.
مشکل اول اندازهی کرم چالهها است. کرم چالههایی که وجود آنها پیش گویی شده است بسیار کوچک و در ابعاد میکروسکوپی میباشند. با این وجود، با انبساط جهان، امکان بزرگتر شدن برخی از کرم چالهها نیز وجود دارد.
مشکل دوم پایداری کرم چالهها است. کرم چالههای پیش گویی شده توسط اینشتین و روزن قابل استفاده برای سفر نمیباشند زیرا خیلی زود از بین میروند. اما مطالعات اخیر نشان میدهد که کرم چالههایی ساخته شده از مواد خاص طول عمر طولانیتری میتوانند داشته باشند.
کرم چاله ها نه تنها میتوانند نقاط مختلفی از یک جهان را به هم وصل کنند بلکه قادر هستند که دو جهان مختلف را به هم متصل کنند. برخی از دانشمندان معتقد هستند که اگر یکی از دهانههای کرم چاله به شیوهی خاصی حرکت کند امکان سفر در زمان ایجاد میشود، و این در حالی است که کیهان شناس انگلیسی استفان هاوکینگ با چنین نظری مخالف است و این امر را غیر ممکن میداند.
اریک کریستین یکی از کارکنان ناسا میگوید:” یک کرم چاله وسیلهای برای عقب رفتن در زمان نیست، بلکه یک میانبر است. در نتیجه، آنچه که بسیار دور از ما بوده است بسیار نزدیکتر شده است.”
تکنولوژی امروز برای بزرگتر کردن و پایدارتر کردن کرم چاهها کافی نیست، اگر چه تکنولوژی لازم برای شناسایی آنها موجود میباشد. با این وجود، دانشمندان به کاوشهای خود در ارتباط با کرم چالهها به عنوان روشی برای سفر در زمان ادامه میدهند به این امید که تکنولوژی در نهایت قادر به استفاده از کرم چالهها باشد.
فرزانه بیات