فلسفه برای همگان
نوشته های مرتبط
هر رفتاری خارج از پنج حکم (واجب، حرام، مستحب، مکروه، مباح) نیست. حال، “فلسفه” به عنوان فعل، چه حکمی دارد؟
در قرآن آیات بی‌شماری وجود دارد که بیان می‌کند فعلِ ” فلسفه” واجب است. ” ابن رشد” به عنوان فقیه با اشاره به این آیات بیان می‌کند “فلسفه” شرعا واجب است؛ وی می‌گوید : “فلسفه” چیزی جز تامل کردن در موجودات نیست؛ هر قدر شناخت ما از موجودات کامل تر باشد، معرفت و شناخت ما نسبت به آفریدگار هم کامل تر خواهد بود چرا که موجودات دلالت بر خالق و آفریدگار خود دارند. از طرفی دیگر شرع، انسان‌ها را بر تامل و تفکر در موجودات جهان فراخوانده است؛ ” فاعتبروا يا أولي الأبصار؛ ای صاحبان اندیشه تفکر کنید”، ” أولم ينظروا في ملكوت السموات والأرض وما خلق الله من شيء؛ آیا تامل نمی‌کنید در ملکوت آسمان‌ها و زمین و در اشیائی که خداوند خلق کرده است”، ” أفلا ينظرون إلى الإبل كيف خلقت وإلى السماء كيف رفعت؛ آیا به شتر نمی‌نگرید که چگونه خلق شد ؟ و به آسمان نمی‌نگرید که چگونه رفعت یافت ” …
قرآن کریم از ابراهیم علیه السلام به عنوان کسی که به این علم (فلسفه) شرافت یافته است، نام می‌برد؛ ” و کذلک نری ابراهیم ملکوت السموات والارض؛ و این چنین ملکوت آسمان‌ها و زمین را به ابراهیم نمایاندیم”.
با توجه به آیات مذکور و آیاتی نظیر آن ها ، می‌توان نتیجه گرفت ” فلسفه” وجوب شرعی دارد.
منبع: ابو الولید محمد ابن رشد؛ فصل المقال فیما بین الحکمه والشریعه من الاتصال؛ دارالکتب العلمیه؛ بیروت لبنان؛ ۱۹۷۱؛ص۸۹
مترجم: سهیلا اسلامی
