فلسفه برای همگان
نوشته های مرتبط
سجادی، سیدجعفر (اصفهان ۱۳۰۳ ـ۱۳۹۲ش)؛ فرهنگ معارف اسلامی؛ تهران؛ انتشرات دانشگاه تهران؛ 1373:
– (اين اصطلاح فقهى است) و در لغت اظهار، اعلان و اذن است و بمعنى مباح گردانيدن است و در اصطلاح حكمى است كه عارى از طلب باشد و تخيير بين فعل و ترك باشد كه مكلف تواند انجام دهد يا انجام ندهد و فرق آن با تخيير آنكه در تخيير يكى از دو طرف فعل واجب باشد و در اباحه هيچ يك واجب نباشد ديگر آنكه در اباحه جمع ممكن است بر خلاف تخيير و بالجمله اباحه مقابل حظر است. (از دستور ج 1 ص 16- كشاف ج 1 ص 126- خزائن ص 13). رجوع بمباح شود.
در كتاب معتقد الاماميه آمده است:
هر چيزى كه انتفاع بوى صحيح باشد و در وى مضرتى نباشد عاجلا و آجلا، آن بر اباحت است، زيرا كه اين صفت مباحست، اقدام كردن بر آن حسن است، چنانكه هر چه در آن ضررى هست خالص از منفعت، قبيح است، و حرام اقدام كردن بر آن.
و انتفاى مضرت عاجلا بنا يافتن طريق علم يا ظن بود بدان چيز، و چون طريق علم و ظن نيابيم قطع كنيم به نفى ضرر عاجل.
و مضرت آجله عقابست، و انتفاى آن بنا يافتن بطريق سمع باشد، زيرا كه اگر در آن مضرتى بودى آجلا خداى تعالى اعلام فرمودى، و چون برين دليل نيابيم قطع كنيم بر نفى مضرت.
رجوع شود به معتقد الامامية ص 170، 171
