فلسفه برای همگان
نوشته های مرتبط
سجادی، سیدجعفر (اصفهان ۱۳۰۳ ـ۱۳۹۲ش)؛ فرهنگ معارف اسلامی؛ تهران؛ انتشارات دانشگاه تهران؛ 1373:
أَبْر- (اصطلاح عرفانى) ابر در اصطلاح اهل اللّه حجابى است كه سبب فضول گردد و پرده عبوديت و ربوبيت است، و در اصطلاحات صوفيه است كه: ابر حجابى است كه سبب وصول شهود باشد بواسطه كوشش و اجتهاد تا دليل از آن گيرد و فيض را گويند:
مغربى گويد:
ابر فضلش چون بتابد بر زمين ممكنات
آن زمين و آسمان را پر ز ماه و خور كند
شاعر گويد:
چندين هزار قطره درياى بيكران
افشاند ابر فيض بر اطراف كن فكان
ناگه در آن ميانه يكى ابر موج زد
هم قطره گشت غرفه و هم كون و هم مكان
در ساحت قدم نبود كون را اثر
در بحر قطره را نتوان يافتن نشان
مولانا گويد:
بى خودى بىابريست اى نيكخواه
باشى اندر بيخودى چون قرص ماه
باز چون ابرى بيايد رانده
رفت نور از مه خيالى مانده
از حجاب ابر نورش شد ضعيف
كم ز ماه نو شد آن بدر شريف
مه خيالى مينمايد ز ابر و گرد
ابر تن ما را خيالانديش كرد
لطف مه بنگر كه اين هم لطف او است.
كه بگفت اين ابرها ما را عدو است
مه فراغت دارد از ابر و غبار
بر فراز چرخ دارد او مدار
ابر ما را شد عدو و خصم جان
كه كند مه ر ز چشم ما نهان
ابر را تابى اگر هست از مه است
هر كه مه خواند ابر را او گمره است
نور مه برابر چون منزل شده است
روى تاريكش زمه مبدل شده است
